Φανταστείτε μια πολιτεία όπου όλα είναι φτιαγμένα για ανθρώπους καθισμένους σε αναπηρικά αμαξίδια. Τα ταβάνια και οι πόρτες χαμηλές, γιατί δεν υπήρχε λόγος να είναι ψηλότερα. Έτσι βολεύονταν, έτσι τα έφτιαξαν.
Μια μέρα άνθρωποι χωρίς αμαξίδια ήρθαν να μείνουν στην πόλη. Άρχισαν να χτυπούν τα κεφάλια τους στις πόρτες και στα ταβάνια. Γιατροί, ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί συζητούσαν το πρόβλημα των ανθρώπων χωρίς αμαξίδιο. Τους χάρισαν κράνη και έκαναν φιλανθρωπίες για το πρόβλημά τους. Συγκέντρωναν χρήματα για τους ανάπηρους ανθρώπους χωρίς αναπηρία. Συζητούσαν να φτιάξουν ειδικά σπίτια γι' αυτούς.
Ώσπου μια μέρα κατάλαβαν, οι άνθρωποι χωρίς αναπηρία, ότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα σ' αυτούς. Απλώς η κοινωνία τους είχε αποκλείσει.
Μια μέρα άνθρωποι χωρίς αμαξίδια ήρθαν να μείνουν στην πόλη. Άρχισαν να χτυπούν τα κεφάλια τους στις πόρτες και στα ταβάνια. Γιατροί, ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί συζητούσαν το πρόβλημα των ανθρώπων χωρίς αμαξίδιο. Τους χάρισαν κράνη και έκαναν φιλανθρωπίες για το πρόβλημά τους. Συγκέντρωναν χρήματα για τους ανάπηρους ανθρώπους χωρίς αναπηρία. Συζητούσαν να φτιάξουν ειδικά σπίτια γι' αυτούς.
Ώσπου μια μέρα κατάλαβαν, οι άνθρωποι χωρίς αναπηρία, ότι δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα σ' αυτούς. Απλώς η κοινωνία τους είχε αποκλείσει.